|
|
Edukacja ruchowa jest
bardzo wa¿n± dziedzin± wychowania przedszkolnego. Wiek przedszkolny to
najwa¿niejszy okres w rozwoju ruchowym dziecka. Wówczas obserwujemy znaczny
rozwój sprawno¶ci ruchowej dziecka
Ruch jest naturaln± potrzeb±
wieku dzieciêcego. Nie nale¿y wiêc go t³umiæ, a d±¿yæ do tego, by dzieci jak
najwiêcej czasu spêdza³y w ruchu.
Nauczyciel przedszkola powinien
organizowaæ zajêcia w taki sposób aby dzieci kilkakrotnie mia³y okazjê do
wykonywania ró¿norodnych æwiczeñ gimnastycznych.
Jednak aby czuwaæ w sposób
prawid³owy nad rozwojem przedszkolaka nale¿y poznaæ prawid³owo¶ci rozwoju
ruchowego dziecka:
- 3 latek jest zrêczny, chodzi prosto pewnym
krokiem, potrafi staæ chwilê na jednej nodze, chodzi i skacze w takt muzyki,
szybko wchodzi i schodzi po schodach, rozpina guziki. Nie potrafi jednak
wykonaæ dwóch prostych czynno¶ci na raz.
- 4 latek jest bardzo ¿ywy i ruchliwy, je¼dzi
na rowerze, chêtnie wykonuje czynno¶ci wymagaj±ce zachowania równowagi, rzuca
pi³k±, wykonuje podskoki w rytm muzyki.
- 5 latek jest zaradny , umie sprawnie
pos³ugiwaæ siê rêkami (rysowaæ, zapinaæ guziki, sznurowaæ buty…). Jednak nie
potrafi jednocze¶nie biec i obserwowaæ inne dziecko.
- 6 latek charakteryzuje siê du¿± zrêczno¶ci±
i ruchliwo¶ci±. Potrafi tak¿e odbiæ pi³kê o ziemiê i schwytaæ j±, skakaæ w
dal, zwieszaæ siê i przekrêcaæ na dr±¿ku.
Zadaniem nauczycielki przedszkola
jest rozwijanie sprawno¶ci ruchowej przedszkolaka. Nauczycielki wykorzystuj±
wiele rodzajów æwiczeñ, a tak¿e wiele metod.
Postaram siê scharakteryzowaæ kilka z nich.
Wed³ug Wla¼nik i Gniewskowskiego metody
stosowane na zajêciach wychowania fizycznego mo¿emy podzieliæ na trzy grupy:
- metody odtwórcze,
- metody twórcze,
- metody intensyfikuj±ce.
Metody odtwórcze polegaj±, na
odtwarzaniu zaobserwowanego wcze¶niej ruchu.
Zaliczamy do nich:
- metodê na¶ladowcz± – polegaj±c± na
na¶ladowaniu czyich¶ ruchów;
- metodê zabawowo-na¶ladowcz± – opracowana
przez E. Falk, rozwiniêta przez J. G. Thulina. Dziecko ilustruje ruchem znane
mu z do¶wiadczenia proste czynno¶ci ludzi i zwierz±t , pracê maszyn oraz
zjawiska przyrodnicze,
- metodê bezpo¶redniej celowo¶ci ruchu
(zadaniowa) (R. Czy¿ewski.) To forma przej¶ciowa od æwiczeñ stosowanych w
formie ruchów zabawowo – na¶ladowczych do æwiczeñ stosowanych wed³ug pewnych
regu³. (Czêsto z u¿yciem przyrz±dów gimnastycznych)
- metodê ¶cis³± – to najstarsza stosowana
metoda w gimnastyce. Polega ona na ruchu odwzorowanym z pokazu lub
wykonywanym na podstawie s³ownego ujêcia ruchu .
Metody twórcze – które polegaj± na
tworzeniu nowych, ruchów. Metody te anga¿uj± wyobra¼nie i fantazjê ruchow±
dzieci.
Zaliczamy do nich:
- metodê opowie¶ci ruchowej – (twórca J. C.
Thulin) polega ona na tym, ¿e nauczyciel dzia³a na wyobra¼nie dziecka,
opowiadaniem, sk³aniaj±c dziecko do odtworzenia ruchem tre¶ci opowiadania..
- metodê gimnastyki twórczej (ekspresyjnej)
R. Labana . W tej metodzie nauczyciel wyja¶nia dzieciom, co maj± robiæ, ale
jak to zrobi± wynika ju¿ z inwencji twórczej dzieci, ich pomys³owo¶ci,
fantazji, do¶wiadczeñ ruchowych. Nauczyciel pos³uguje siê w tej metodzie
ró¿nymi formami ruchu: odgrywanie, na¶ladowanie, inscenizacja, pantomima, ruch
naturalny, æwiczenia muzyczno-ruchowe, taniec, opowie¶æ ruchowa.
Dla dzieci w wieku przedszkolnym za rad± W.
Gniewkowskiego wykorzystuje siê piêæ pierwszych tematów
Obejmuj± one:
I wyczucie w³asnego cia³a
II wyczucie przestrzeni
III wyczucie ciê¿aru cia³a (si³y)
IV doskonalenie p³ynno¶ci ruchu
V kszta³towanie umiejêtno¶ci wspó³dzia³ania
z partnerem i grup± .
- metodê pracy szkolnej K. Orffa, której
za³o¿eniem jest rozwijanie kultury fizycznej dziecka w ¶cis³ej korelacji z
kultur± rytmiczno-muzyczn± oraz kultur± ¿ywego s³owa. G³ównym zadaniem i celem
tej metody jest wyzwolenie u dzieci tendencji do samoekspresji i rozwijania
inwencji twórczej. Zarówno muzyka, jak i ruch, oraz ¿ywe s³owo przenikaj± siê
wzajemnie, przy czym w konkretnych æwiczeniach dominuje zwykle jeden z wy¿ej
wymienionych elementów, a inne tylko mu
towarzysz±.
- metodê gimnastyki rytmicznej A.M. Kniesów.
Jest to rodzaj gimnastyki twórczej, utanecznionej, polegaj±cej na poszukiwaniu
coraz to nowych form sprzê¿onego z rytmem muzyk±-stosowane s± przy tym
nietypowe przybory w wiêkszo¶ci przypadków zrobione w³asnorêcznie przez
dzieci. Rola nauczyciela polega na demonstracji ruchu i wzbogaceniem go
muzyk±, instrumentem perkusyjnym oraz przyborami.
Metody intensyfikuj±ce – preferuj±ce
æwiczenia w ma³ych grupach , maj±ce na celu wzmo¿enie ruchu dziecka.
Zaliczamy do nich:
- metodê stacyjn± (obwodow±) – na pewnej
przestrzeni wyznacza siê kilka stanowisk, na których znajduj± siê odpowiednie
przybory lub przyrz±dy. Takich stanowisk i stacji powinno byæ od 6 do 12.
Tworz± one obwód æwiczebny. Grupê dzieci dzielimy za¶ na 2-3 osobowe zespo³y.
Rozpoczêcie æwiczeñ, zmiana stanowisk i zakoñczenie æwiczeñ nastêpuje na
sygna³ nauczyciela. W ci±gu trwania zajêæ ka¿de dziecko powinno przej¶æ przez
wszystkie stanowiska wykonuj±c na nich okre¶lone æwiczenia.
- metodê ¶cie¿ek zdrowia i torów przeszkód –
s± to ci±gi æwiczeñ i przeszkód sztucznych i naturalnych, które dziecko musi
pokonaæ w jak najkrótszym czasie.
Pomoce i sprzêt w k±ciku gimnastycznym:
- szarfy, woreczki, kó³ka do scherzo,
hula-hop, pi³ki, chor±giewki, krêgle, ³aweczka, drabinki, materace,
chodniczki, platformy, równowa¿nie, pó³kule, ¶cie¿ki, trampoliny, paletki,
ró¿ne kszta³tki, aktipi³ki, ringo, skoczki, wa³ki, chusty, obrêcze, opaski,
pacho³ki, skakanki….
|
#1 |
dnia June 08 2006 22:58:39
#2 |
dnia June 08 2006 23:30:31
#3 |
dnia September 10 2007 22:51:43
#4 |
dnia June 12 2010 12:28:37
|
|
Zaloguj siê, aby móc dodaæ komentarz.
|
|
» Go¶ci online: 8
» U¿ytkowników online: 0
» £±cznie u¿ytkowników: 59,761
» Najnowszy u¿ytkownik: EwelinaSz
|
|
